της Αλεξάνδρας Κανέλλου

Ήταν Νοέμβριος του 1983 και ο Σαββόπουλος μόλις είχε βγάλει «Τα τραπεζάκια έξω». Ήμουν μαθήτρια Λυκείου, πήγαινα φροντιστήριο στου Λουκόπουλου, είχαμε μάθημα 8 – 10 το βράδυ και η τηλεόραση θα έδειχνε στις 9 τον Σαββόπουλο να παρουσιάζει τον καινούριο του δίσκο. Ήθελα οπωσδήποτε να τον δω και ζήτησα από τον κ. Λουκόπουλο να φύγω στις 9. Μου είπε ότι το μάθημα είναι μάθημα, ότι μόνο για πολύ σοβαρό λόγο επιτρέπεται να το χάσει κανείς και ζήτησε να μάθει το λόγο. Όταν του είπα ότι ο λόγος είναι ο Σαββόπουλος, μου απάντησε: «Αυτός είναι σοβαρός λόγος, μπορείς να φύγεις αυτή τη στιγμή». Έφυγα από το φροντιστήριο ανάλαφρη, κρατώντας τη φράση και το υπομειδίαμα που τη συνόδευε – λακωνική αλλά εύγλωττη έγκριση στις προτεραιότητές μου.

Δεν θα ανέφερα το περιστατικό αν δεν ήταν χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Τάκη.

Λίγα λόγια αλλά ουσιαστικά. Σεβασμός στις απόψεις των άλλων. Λογική και ευαισθησία.

Από τότε γνώρισα πολλούς δασκάλους. Ο Λουκόπουλος παρέμεινε ένας από αυτούς που θαυμάζω για τις γνώσεις, τις παιδαγωγικές του αρχές, το ήθος και τον σεβασμό προς τους μαθητές.

Όταν πρωτοάκουσα για την υποψηφιότητά του ξαφνιάστηκα.

Για να πω την αλήθεια, δεν είχα σκεφτεί τον Τάκη δήμαρχο. Φαντάζομαι ούτε και ο ίδιος…

Άρχισα να σκέφτομαι πώς είναι συνήθως ένας δήμαρχος και αν ο Λουκόπουλος είναι κατάλληλος γι΄αυτή τη θέση.

Ένας δήμαρχος λοιπόν συνήθως λέει πολλά και κάνει λίγα. Ακατάλληλος ο Λουκόπουλος. Λέει λίγα και κάνει πολλά. Ευθύνεται για την εισαγωγή εκατοντάδων μαθητών στο Πανεπιστήμιο και για τη μετάδοση της αγάπης για τη γνώση σε ακόμα περισσότερους.

Ένας δήμαρχος συνήθως αποφεύγει τη συστηματική δουλειά και προτιμά τη συστηματική προβολή του. Πάλι ακατάλληλος ο Λουκόπουλος, αφού είναι το υπόδειγμα της αθόρυβης συστηματικής δουλειάς, της οργάνωσης και της μεθοδικότητας. Όσοι υπήρξαμε μαθητές του το ξέρουμε πολύ καλά.

Ένας δήμαρχος συνήθως διαπλέκεται με τοπικά συμφέροντα και οι δημοτικές επιχειρήσεις χαρακτηρίζονται από αδιαφάνεια. Η επιχείρηση του Λουκόπουλου είναι υπόδειγμα υγιούς επιχείρησης και νοικοκυρεμένης διαχείρισης.

Ένας δήμαρχος αρέσκεται συνήθως σε αυλές, σε χειραψίες και φωταψίες. Ο Λουκόπουλος είναι άσχετος με όλ΄αυτά. Αυτό που ξέρει είναι η πολλή δουλειά, η προσήλωση στο στόχο, η αφοσίωση και η πίστη στις αξίες της συνεργασίας και της προόδου.

Ένας δήμαρχος συνήθως έχει ευνοούμενους και ανθρώπους στους οποίους είναι υποχρεωμένος. Ο Λουκόπουλος δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν, επιλέγει τους συνεργάτες του αξιοκρατικά και θέτει το πλαίσιο μέσα στο οποίο είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν όλοι. Οι συνεργάτες του καθηγητές γνωρίζουν τους ήπιους τρόπους του αλλά και την αποφασιστικότητά και τον δυναμισμό του.

Πολλοί δήμαρχοι χρησιμοποιούν τον δήμο ως εφαλτήριο για να κάνουν στη συνέχεια καριέρα στην πολιτική. Ο Λουκόπουλος δεν έχει άλλη φιλοδοξία από το να υπηρετήσει τον τόπο του. Θα μπορούσε ήρεμα να απολαμβάνει τους καρπούς της δουλειάς και της επιτυχίας του. Είναι όμως αυτό το αυξημένο αίσθημα ευθύνης για το μέλλον του τόπου του που τον οδήγησε στην ανάμιξή του στην αυτοδιοίκηση.

Οι περισσότεροι δήμαρχοι ξεκινούν με υποσχέσεις για συνεργασία και σύντομα ο δήμος καταλήγει να είναι ενός ανδρός αρχή και προβολή. Ο Λουκόπουλος είναι επικεφαλής μιας ενωτικής πρωτοβουλίας και έχει δοκιμαστεί χρόνια στη συνεργασία, στη δημοκρατική λειτουργία και τον αλληλοσεβασμό.

Πόσοι αλήθεια στη Ναύπακτο θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ενωτικά και να συνθέσουν αποτελεσματικά διαφορετικές νοοτροπίες;

Πού βαδίζουμε λοιπόν; Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να έρθει στα πράγματα ένας άνθρωπος ικανός, πετυχημένος, εργατικός, ακέραιος, που θα σέβεται τους πολίτες, που θα λογοδοτεί για τις αποφάσεις και τις πράξεις του, που θα ακούει τις απόψεις και τις ανάγκες μας.

Αν θέλουμε δημαγωγία, διαπλοκή, αδιαφάνεια, ηγεμονισμό και αλαζονεία, ο Λουκόπουλος δεν μας κάνει.

Αν θέλουμε δημοκρατία, διαφάνεια, σεβασμό στους πολίτες, συμμετοχή, λογοδοσία, εμπιστοσύνη, έργα και όχι λόγια, ο Λουκόπουλος είναι ο άνθρωπός μας.

Ας φέρουμε για ένα λεπτό μπροστά μας την εικόνα του Τάκη: δυο μάτια γελαστά και μια ελαφριά κλίση του κεφαλιού που δείχνει ότι πιο πολύ θέλει να σ΄ακούσει παρά να σου πει. Ένα πρόσωπο καθαρό, που αποπνέει σεμνότητα, ήθος και σεβασμό.

Θα είναι τυχερή η πόλη αν αξιωθεί έναν γνήσιο δημοκράτη.

Υ.Γ. Η ποίηση δεν πολυταιριάζει στην πολιτική. Όμως οι παρακάτω στίχοι του Ελύτη νομίζω θα άρεσαν στον Τάκη:

«Εμείς τη λέμε τη ζωή, την πιάνουμε απ΄τα χέρια
Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν
Εμείς τη λέμε τη ζωή, πηγαίνουμε μπροστά».

251200