Η Αγγελική Βαρελλά στο LepantoMag.gr: «Έγινα αναγνώστρια για να συγκινούμαι…»

Η αγαπημένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων Αγγελική Βαρελλά βρέθηκε στη Ναύπακτο ως προσκεκλημένη του Κοινωνικού Ιατρείου-Φαρμακείου «Όλοι Μαζί» και του Βιβλιοπωλείου «Νικολάου» για μια συνάντηση με τα παιδιά, στο πλαίσιο της οποίας έλαβε χώρα συλλογή παιδικών φαρμάκων και εμβολίων. Την παραμονή της εκδήλωσης, η κ.Βαρελλά μίλησε στο LepantoMag.gr και την Έμυ Παπαδούλα και μοιράστηκε μαζί μας τα πρώτα ερεθίσματα των αναγνώσεών της σχολιάζοντας χαρακτηριστικά πως «έγινα αναγνώστρια για να συγκινούμαι…». Δεν παρέλειψε δε, να μιλήσει για τη σπουδαιότητα της αλληλεγγύης στις μέρες μας με αφορμή τη σημαντική πρωτοβουλία που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή.

Το πρώτο ερώτημα που συνηθίζουμε πολλές φορές να θέτουμε, όταν έχουμε την ευκαιρία να συνομιλούμε με συγγραφείς, έχει να κάνει με εκείνο το ερέθισμα που τους οδήγησε στη γραφή και ομολογώ ότι για τον καθένα είναι κάτι τελείως μοναδικό και ιδιαίτερο… Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστείτε μαζί μας το δικό σας πρώτο ερέθισμα.

Δεν ήταν μόνο ένα ερέθισμα…εγώ το είχα από πάρα πολύ μικρή και εκείνη που το κατάλαβε ήταν μία δασκάλα όταν ήμουν στα 14, η οποία και με έσπρωξε προς τα εκεί. Όμως η αιτία να καθήσω να γράψω ήταν τα παιδιά μου, τα οποία είχαν αρχίσει να μεγαλώνουν πια. Λέγαμε του κόσμου τα πράγματα στις διαδρομές που κάναμε με το αυτοκίνητο και αυτό ήταν η αιτία να καθήσω να μαζέψω αυτά που λέγανε και να γράψω το πρώτο μου βιβλίο. Αυτό που λέω συνήθως είναι ότι άλλες μανάδες γράφουν συνταγές…εγώ δεν έχω γράψει ποτέ μου συνταγή, αλλά γράφω συνέχεια αυτά που μου λένε τα παιδιά. Και έχω ένα τόσο δα τεφτέρι και τα έχω όλα εκεί μέσα. Όλα αυτά ήταν υλικό για εμένα. Επομένως δεν μπορώ να πω ποιο ήταν ακριβώς το ερέθισμα. Μπορεί να ήταν αυτή η προδιάθεση που είχα…πάντως το σίγουρο είναι ότι υπήρχε μέσα μου.

Και όσον αφορά στο παιδικό βιβλίο; Τί σας κεντρίζει περισσότερο το ενδιαφέρον σε αυτό το είδος κ.Βαρελλά;

Θα σου το πω έτσι ακριβώς όπως μου αρέσει να το λέω…καταρχήν ήταν μία παγίδα για εμένα. Δεν ήξερα ότι θα με παγιδεύσει…Αλλά τόσο πολύ ευχαριστήθηκα με το πρώτο και το πώς το έγραψα, που ένοιωσα ότι ήμουν σε μια πλατεία και είχα στις τσέπες μου χαρτοπόλεμο και σερπαντίνες και πέταγα από εδώ και από εκεί και έβλεπα τα παιδιά να χαμογελάνε. Εκτός όμως από αυτό που είναι φανταστικό, είναι και κάτι άλλο. Εμένα με προκαλεί το παιδικό βιβλίο. Είναι πρόκληση για εμένα. Γιατί πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είμαι μαζί τους έτσι όπως με θέλουν. Να έχω μία παιδικότητα. Να έχω μία φαντασία. Όλα αυτά τα πράγματα λοιπόν συγκλίνουν στο να είμαι φαν της παιδικής λογοτεχνίας και όχι των μεγάλων!

Πόσο προσεκτικός θεωρείτε ότι πρέπει να είναι ο συγγραφέας ενός παιδικού βιβλίου;

Πάρα πολύ…Πρώτ’ απ’ όλα το παιδί μπορεί με την πρώτη ανάγνωση να το απωθήσει και να μην ξαναπιάσει βιβλίο! Το άλλο είναι να προσπαθήσει πρώτη, δεύτερη, τρίτη σελίδα, να το αρπάξει, να το κάνει δικό του! Νομίζω ότι το χιούμορ που έχω μέσα στα βιβλία μου, είναι πολύ βασικό. Είναι ένα σλόγκαν που έχω και το λέω…Είχαμε πάει στην Αγγλία, στο Τσέστερ συγκεκριμένα και μπήκαμε σε μία εκκλησιά. Εκεί στους τοίχους έχουν χαραγμένα διάφορα…διάβασα λοιπόν μία ολόκληρη προσευχή και κράτησα τέσσερα στιχάκια που μου άρεσαν πάρα πολύ: «Κύριε, δώσε μου διάθεση, χιούμορ. Δώσε μου το χάρισμα να βλέπω το αστείο και να το μεταβιβάζω στους άλλους ανθρώπους». Λέω λοιπόν, πως αυτό είναι το δικό μου το σλόγκαν. Πολύ δε περισσότερο, όταν αυτοί στους οποίους το μεταβιβάζω είναι παιδιά. Θέλουν χιούμορ, θέλουν ανάλαφρο ύφος τα παιδιά…όχι να μην τους λές την αλήθεια, αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Αλλά την αλήθεια να τους τη λες με τέτοιο τρόπο ώστε να την αντέχουν και να την αποδέχονται.

Η υπερβολική ομολογουμένως ενασχόληση των παιδιών με τους υπολογιστές είναι κάτι που σας προβληματίζει; Πώς το σχολιάζετε;

Τα απομακρύνει όχι μόνο από το βιβλίο, αλλά και από τους φίλους, από όλα…Κάποτε έλεγα ότι αποκλείεται να χαθεί το βιβλίο! Και εξακολουθώ και το πιστεύω…αλλά τώρα με αυτό που βλέπω…προβληματίζομαι. Αν και πιστεύω ότι αυτό που έχει το βιβλίο…το ότι το κρατάς αγκαλίτσα…το ότι κοιμάσαι με αυτό κάτω από το μαξιλάρι σου……το ότι εμπνέει…το ότι κάτι βγάζει από μέσα του…το ότι είναι δροσιά…το ότι είναι τα πάντα…δεν μπορεί να καταργηθεί…Όταν πηγαίνω στα σχολεία που έχουν δασκάλους καλούς, όλα τα παιδάκια έχουν από ένα βιβλίο. Αυτό όμως είναι σπάνιο.

Ποια είναι τα βιβλία εκείνα και εκείνοι οι συγγραφείς που σας έχουν επηρεάσει περισσότερο, τόσο στη ζωή όσο και στη γραφή σας;

Είναι κάτι που το ρωτώ και εγώ αυτό στα παιδιά, γιατί έχει ενδιαφέρον ποιο είναι το πρώτο εκείνο βιβλίο που μπορεί να τα επηρέασε. Το πρώτο βιβλίο έχει πολύ μεγάλη σημασία. Όταν ήμουν μικρή διάβασα τρία βιβλία. Το πρώτο ήταν η «Μικρή Σειρήνα» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Αυτό με κατασυγκίνησε. Οπότε έγινα αναγνώστρια για να συγκινούμαι. Κατάλαβα ότι μέσα στο βιβλίο θα βρω…συγκίνηση. Το δεύτερο βιβλίο που διάβασα ήταν ο «Τομ Σόγιερ». Συνολικά το έχω διαβάσει 18 φορές και κάθε φορά έβρισκα και κάτι άλλο…! Το τρίτο, ήταν ένα βιβλίο με γνώσεις, «Οι 7 μικρές αδελφές». Αυτό το βιβλίο έλεγε τί κάνουν αυτές οι μικρές, η καθεμιά στη χώρα της. Η μία ήταν αραπίνα, η άλλη ήταν ρωσίδα, η άλλη ολλανδέζα, κτλ…και έλεγε η κάθε μία πώς περνούσε. Αυτό, με τσίγκλισε στο θέμα της γνώσης. Το ένα ήταν λοιπόν η συγκίνηση, το άλλο ήταν το παιδί και το τρίτο η γνώση! Και έχω δει ότι σε αυτά που γράφω εμπεριέχονται αυτά ακριβώς τα στοιχεία.

Βρίσκεστε και πάλι στη Ναύπακτο, αυτή τη φορά με αφορμή την ειδική εκδήλωση που πραγματοποιούν το Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο και το βιβλιοπωλείο «Νικολάου» για τη συγκέντρωση παιδικών φαρμάκων και εμβολίων. Θα ήθελα να μου σχολιάσετε τις προσπάθειες, όπως η συγκεκριμένη, που λαμβάνουν πλέον χώρα σε πάρα πολλές πόλεις.

Αυτή η προσπάθεια εμένα με κατασυγκινεί…είναι μέσα στο κλίμα που ζω και που υπάρχω. Η αλληλεγγύη…το να βοηθάς το διπλανό σου…είναι σπουδαίο! Όταν μου είπε η Μαρία (Νικολάου) για όλο αυτό, κάθησα και έγραψα κάτι. Από το «Α» μέχρι το «Ω». Κάνω αλφαβήτες πολλές, πρόκειται για τις φημισμένες αλφαβήτες! Έγραψα λοιπόν: «πόσο χαίρομαι όταν γράφω με «Α» τη λέξη Αλληλεγγύη και με το «Β» όταν Βοηθώ το διπλανό μου…», και πάω έτσι μέχρι το «Ω»…

030