Ανάπλαση και αναμνήσεις

Δήλωση προκαταβολική: λατρεύω, υποστηρίζω, χαζεύω τις αναπλάσεις.

όλα τα παρακάτω εντάσσονται στο «χαζεύω»

1.Δεξιά το Ξενία φάντασμα, αίγλη μιας εποχής.

2.Το πλάτωμα Πια δεν υπήρξε ποτέ πλατεία, ήταν το καταφύγιο των κυνηγημένων μπαλαδόρων, αγοριών και αγοροκόριτσων, απ΄την πιο πάνω πλατεία, την μεγάλη:)

3.Το πέρασμα απέναντι του άδειου, κι ως εκ τούτου ασφαλούς, δρόμου κάτω απ΄το 3ο δημοτικό ήταν, όχι μόνο στο πήγαινε – έλα, παιχνιδάκι. Αλλά και ενδιάμεσα, κοπάνα πρώτης, και μάλιστα με τη βούλα διευθυντού αν τύχαινε να΄σαι φιλότιμο καλλίγραφο κοριτσάκι των πρώτων τάξεων, να΄χεις μπαμπά με αξίωμα στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, να υπάρχουν τακτικότατα χαρτιά με μυρωδιά από οινόπνευμα που όλο επείγονται για υπογραφή. Η απουσία δεν ανησυχούσε κανέναν, κι ας ήταν αισθητή _νόμιζες_ εκείνη η μυρωδιά της επιστροφής, φρέσκο ζεστό ψωμί, σαλάμι ψιλοκομμένο και μπαστουνάκια από κασέρι που βουλιμικά και ημιπαράνομα καταναλώνονταν σ΄αυτές τις σύντομες αποδράσεις πάνω στον μαρμάρινο πάγκο του θεόρατου ψυγείου του μικρού παραδοσιακού υπερφορτωμένου παντοπωλείου.

4.Το υπερυψωμένο πεζουλάκι ήταν πίστα επιδέξιων ισορροπιστών, τόπος επίδειξης, πεδίο αυτοπεποίθησης, μονοπάτι διαφυγής, δρόμος ενηλικίωσης, ευκαιρία παιχνιδιού.

5.O ποδηλατόδρομος στη νέα του πλευρά, σε συνδυασμό με το στενότερο πλέον της οδού αφήνει πολλά περιθώρια δημιουργικών ελιγμών εις ημάς τους ταπεινούς ποδηλάτες. Ζωγραφιά.