Να περιμένεις μια ζωή να μεγαλώσεις, να ψηλώσεις, να γίνεις δεσποινίδα, να γίνεις γυναίκα, σύζυγος, επαγγελματίας, μαμά, να πήξει το μυαλό σου, να ξέρεις το σωστό, να πάρεις τον καλό τον δρόμο, τον δρόμο του θεού, να σε υπολογίζουν, να σε σέβονται, να γίνεις χρήσιμη στην κοινωνία και δεν ξέρω γω τι άλλη κλισεδιά έχεις φάει κι εσύ κακόμοιρο, κι αντί κάθε (γκρίζα) τρίχα να σε κάνει σοφότερη, ωριμότερη, βαρύτερη, σεβασμιότερη, να διαπιστώνεις σε κάθε, μα κάθε νέα φάση της ζωής σου ότι πρόκειται για ακόμη μια φούσκα μεγάλη και γυαλιστερή που θα σου σκάσει στη μούρη με το που θα απλώσεις το ξεράδι.
Κι έτσι σκατά που στα κάνανε, δε βιάζεσαι καθόλου να πας στο επόμενο “ορόσημο” αλλά φοβάσαι κιόλας τί άλλη παπάτζα θα συναντήσεις, πόσο τσάμπα πήγε το δέος σου να περιμένεις ένα κάρο σπουδαία πράγματα τόσα χρόνια, ότι για όνομα, πότε τελικά θα σταματήσεις να είσαι εσύ απέναντι στο σύμπαν και για πόσο θα συνεχίζεις να μην έχεις ιδέα που πατείς και που πηγαίνεις και ποιο είναι το σωστό και ποιο δρόμο να διαλέξεις (αυτό πρέπει να είναι τραγούδι, αν δεν είναι ας το μελοποιήσει κάποιος πρόχειρα).
Το μόνο δηλαδή που μαθαίνεις στα σίγουρα είναι να απομυθοποιείς τα πάντα και να διαπιστώνεις πόσο απάτη είναι οτιδήποτε γύρω σου παρουσιάζεται ως μεγάλο και τρανό, ειδικά αυτά που δεν τα προσπαθείς αλλά τα παθαίνεις αυτόματα με την ηλικία. Αυτά δηλαδή που συχνά στα παρομοιάζουν με το καλό κρασί που – κούνια που σε κούναγε αν – ωριμάζει με το χρόνο, παρεκτός κι αν εννοούν την ωριμότητα του τζακ του ντάνιελς. Γενικά δηλαδή, κράτα μικρό καλάθι ενάντια σε οτιδήποτε, ο τ ι δ ή π ο τ ε στο τυλίγουνε με κύρος και βαρύτητα, που αρκεί να εφοδιαστείς με μια τόση δα καρφιτσούλα μυαλό για να ακούσεις το πιφ. Αέρας.
Σκέψου μονάχα πώς θα ένιωθες αν ήξερες πώς αύριο θα είναι όλα το ίδιο φρικουλιάρικα με σήμερα, μη σου πω και περισσότερο, να σου συμβαίνει αυτό ενώ εσύ σαραβαλιάζεις κιόλας και το τελειωτικό να την έχεις πατήσει με το αυξάνεσθε – πληθύνεσθε και να έχεις δίπλα σου και δυο νιάνιαρα να χάσκουν με το σύμπαν απέναντι. Ε, είναι λιγάκι χοντρό όλο αυτό όσο να πεις. Γι’ αυτό έπρεπε να στο κάνουν κι αυτό ένα όμορφο παραμυθάκι που τελειώνει με σοφούς και ευτυχείς ασπρομάλληδες. Αλλά να μη με διάβαζες ή όπως λέμε στα δυτικά προάστια θελέστα και παθέστα. Διότι αυτοί είναι οι πραγματικοί κίνδυνοι του ίντερνετ. Μαθαίνεις πράγματα.
Έτσι υποψιασμένο μου παιδί, όλα τριγύρω όσο πάνε θα σκατεύουν, εσύ όλο και θα χουφταλιάζεις οπότε πέτα τα όλα και κράτα καλύτερα, αυτό το κλισέ: ζήσε το σήμερα σαν να τα ‘χεις καταφέρει, χωρίς να σε ψαρώνει κανείς για το αύριο. Έτσι τα κάνουν όλα και οι φτασμένοι. “Σαν”. Πιάνει*.
*Εδώ οι εξαιρέσεις δεν επιβεβαιώνουν τον κανόνα αλλά εντείνουν την ανάγκη προσποίησης της ισχύς του**.
**Άμα κατάλαβες την υποσημείωση πες μου κι εμένα. :P
11
1
0
0
